از پس ِ پنجاهی و اندی ز عمر

[ اَرمان ] [1]


از پس ِ پنجاهی و اندی ز عمر ،
نعره بر می‌آيدم از هر رگی :
کاش بودم ، باز دور از هر کسی ،
چادری و گوسفندی و سگی .


------------ نيما يوشيج
------------ شهريور ماه 1334
------------ سپتامبر 1955


?
مجموعه‌ی ِ اشعار ِ نيما يوشيج . دکتر ابوالقاسم جنّتی عطائی . انتشارات ِ صفي‌عليشاه . چاپ ِ دوّم ، 1346. ( اين قطعه در پيشانه‌ی ِ کتاب آمده . )
در « مجموعه‌ی ِ کامل ِ اشعار ِ نيما يوشيج » تدوين ِ سيروس طاهباز ، گشتم و اين قطعه را پيدا کردم : در بخش ِ پايانی ِ اشعار ِ فارسی آمده ؛ در بخشی با عنوان ِ « چند غزل ، قطعه و قصيده » ( ص 594 ) ؛ با کلّی غلط ( در شعر ِ چهار مصراعی ، دو غلط يعنی خيلی غلط ! ) :
از پس ِ پنجاه و اندی ز عمر
نعره بر می‌آيدم از هر رگی
کاش بودم دور از هر کسی
چادری و گوسفندی و سگی .
وبلاگ ِ پاگرد اين شعر را آورده ، و به همين صورت ِ مغلوط . تا پيش از اين لحظه ( که آورده‌ی ِ طاهباز را نديده بودم ) با خودم می‌گفتم : اين وبلاگ‌نويس‌ها چقدر بی‌توجّه شده‌اند ؛ حالا مي‌بينم اين سيروس‌خان طاهباز چقدر با مبالات بوده !!
?
[1] عنوان از اين فقير ( م . س . ) است . « اَرمان » در فارسی ِ گونه‌ی ِ طبس ِ گيلکی ، به معنی ِ « حسرت ، افسوس ِ از دست رفته‌ها ، ... » به کار می‌رود . با همان « آرمان » ِ فارسی ِ رسمی از يک واژه است ؛ الّا اين‌که اين يکی در باره‌ی ِ « به دست نيامده » به کار می‌رود ، و آن يکی [ اَرمان ] برای ِ « از دست رفته ، فوت شده ، حيف شده ، ... » . فکر می‌کنم .