« ری را »

« ری را »


« ری را » ... صدا می‌آيد امشب
از پشت ِ « کاچ »[1] که بند آب [2]
برق ِ سياه‌تابش ، تصويری از خراب
در چشم می‌کشاند .
گويا کسی‌ست که می‌خواند ...


امّا صدای ِ آدمی اين نيست .
با نظم ِ هوش‌ربايی من
آوازهای ِ آدميان را شنيده‌ام
در گردش ِ شبانی سنگين ؛
ز اندوه‌های ِ من ،
سنگين‌تر .
و آوازهای ِ آدميان را يکسر
من دارم از بر .


يک‌شب درون ِ قايق دلتنگ ،
خواندند آنچنان ؛
که من هنوز هيبت ِ دريا را ،
در خواب می‌بينم .


« ری را » . « ری را » ...
دارد هوا که بخواند ، [3]
در اين شب ِ سيا .
او نيست با خودش ،
او رفته با صدايش امّا ؛
خواندن نمی‌تواند .


---------------1331 [4]


&
مجموعه‌ی ِ اشعار ِ نيما يوشيج . ابوالقاسم جنّتی عطائی . ص ‌336‌ .
مجموعه‌ی ِ کامل ِ اشعار ِ نيما يوشيج . سيروس طاهباز ، ص ‌505‌ .
از نيما تا بعد ( برگزيده‌ای از شعر ِ امروز ِ ايران ) . به انتخاب ِ فروغ فرّخ‌زاد . به اهتمام ِ مجيد روشنگر . انتشارات ِ مرواريد . چهارم ، 1363 ؛ ص 34 .
?
[1] کاچ : قطعه‌ی ِ کوچک ِ جنگل در ميان ِ مزارع [ يادداشت ِ ابوالقاسم جنّتی . مجموعه‌ی ِ اشعار ، ص ‌336 ]
[2] به دو صورت می‌توان خواند : بند‌آب / بند ِ آب . چون نمی‌توانم مطمئن باشم که نيما به چه صورت می‌خوانده ، نشانه‌ی ِ اضافه نياوردم . به ديکلمه‌ی ِ شاملو هم متأسّفانه دسترسی ندارم ( قرار بوده دوستی سی‌دی ِ آن را برايم بياورد ، که هنوز نياورده . به حافظه هم اعتمادی نيست ؛ اگرچه ) ، فکر می‌کنم شاملو « بند ِ آب » خوانده .
[3] در کتاب ِ « از نيما تا بعد » ( مجموعه‌ای از اشعار ِ نيمايی ، به انتخاب ِ فروغ ، ص 34 ) : دارد هوای ِ آن که بخواند .
[4] تاريخ ، از مجموعه‌ی ِ طاهباز ؛ ص ‌505 .