وصيّت‌نامه‌ی ِ نيمايوشيج

وصيّت‌نامه‌ی ِ نيمايوشيج
شب دوشنبه 28 خرداد 1335

امشب فکر می‌کردم با اين گذران ِ کثيف که من داشته‌ام - بزرگی که فقير و ذليل می‌شود - حقيقةً جای ِ تحسّر است . فکر می‌کردم برای ِ دکتر حسين مفتاح چيزی بنويسم که وصيت‌نامه‌ی ِ من باشد ؛ به اين نحو که بعد از من هيچ‌کس حقّ ِ دست زدن به آثار ِ مرا ندارد . به‌جز دکتر محمّد معين ، اگر چه او مخالف ِ ذوق ِ من باشد .
دکتر محمّد معين حق دارد در آثار ِ من کنجکاوی کند . ضمناً دکتر ابوالقاسم جنّتی عطائی و آل احمد با او باشند ؛ به شرطی که هر دو با هم باشند .
ولی هيچ‌يک از کسانی که به پيروی از من شعر صادر فرموده‌اند در کار نباشند . دکتر محمّد معين که مَثَل ِ صحيح ِ علم و دانش است ، کاغذ پاره‌های ِ مرا بازديد کند . دکتر محمّد معين که هنوز او را نديده‌ام مثل ِ کسی است که او را ديده‌ام . اگر شرعاً می‌توانم قيّم برای ِ ولد ِ خود داشته باشم ، دکتر محمّد معين قيّم است ؛ ولو اين‌که او شعر ِ مرا دوست نداشته باشد . امّا ما در زمانی هستيم که ممکن است همه‌ی ِ اين اشخاص ِ نام‌برده از هم بدشان بيايد ، و چقدر بيچاره است انسان ... !

?
متن ِ چاپی ِ اين يادداشت – در کتاب ِ جنّتی عطائی – نشانه‌گذاری ِ معرکه‌ای دارد . نقطه - ‌ويرگول‌اش را نمی‌توان فهميد که بر چه اساسی آمده !
?
پس‌نگاره :
مشکل تنها در نشانه‌گذاری نيست . در عکس ِ دست‌نوشته [+] که دقيق شدم ، متوجّه شدم که اهتمام‌کننده متأسّفانه نوشته را کاملاً دقيق و درست نخوانده ، و يا اين نادرستی ، در چاپ به آن راه يافته و به‌جا مانده . عبارت ِ « دکتر معين که مَثَل ِ ... » ، در متن به اين صورت آمده : « دکتر محمّد معين مَثَل ِ صحيح ِ علم و دانش است ، کاغذ پاره‌های ِ مرا باز کنيد » !