خانه‌ام ابری‌ست
خانه‌ام ابری‌ست
يکسره روی ِ زمين ابری‌ست با آن .
از فراز ِ گردنه خرد و خراب و مست ،
باد می‌پيچد .
يکسره دنيا خراب از اوست ،
و حواس ِ من !
آی نی‌زن که تو را آوای ِ نی برده‌ست دور از ره ، کجايی ؟
خانه‌ام ابری‌ست امّا ،
ابر بارانش گرفته‌ست .
در خيال ِ روزهای ِ روشنم کز دست رفتندم ،
من به روی ِ آفتابم ،
می‌برم در ساحت ِ دريا نظاره .
و همه دنيا خراب و خرد از باد است ،
و به ره نی‌زن که دايم می‌نوازد نی ، در اين دنيای ِ ابر اندود ،
راه ِ خود را دارد اندر پيش .
---------------... [1]
&
مجموعه‌ی ِ اشعار ِ نيما يوشيج . ابوالقاسم جنّتی عطائی . ص 339 .
مجموعه‌ی ِ کامل ِ اشعار ِ نيما يوشيج . سيروس طاهباز ، ص 504 .
?
[1] در هيچ‌يک از دو مجموعه ، اين شعر تاريخ ندارد ؛ امّا در مجموعه‌ی ِ کامل ِ اشعار ( طاهباز ) ، در ميان ِ سروده‌های ِ سال ِ 1331 آمده .
No comments:
Post a Comment